PATRON SZKOŁY

Major Henryk Sucharski 1898-1946 komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej Urodził się 12 listopada 1898 r. we wsi Gręboszów w województwie tarnowskim jako czwarte dziecko w ubogiej, wielodzietnej rodzinie wiejskiego szewca Stanisława i Agnieszki z domu Bójko. Naukę rozpoczął w wieku 6 lat w tutejszej dwuklasowej szkółce ludowej. W 1908-1909 uczęszczał do czteroklasowej szkoły w Otfinowie nad Dunajcem. W latach 1909- 1917 był uczniem II Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie. Służbę wojskową w armii austriackiej rozpoczął 13 II 1917 r. w Batalionie Zapasowym 32. Pułku Strzelców w Bochni (Landwehr Inf. Regiment Nr 32). 17 XI tego roku zdał już jako wojskowy - zgodnie z rozporządzeniem Cesarsko-Królewskiej Rady Krajowej z 1914 r. - tzw. maturę wojenną. Od 22 XI 1917 do 24 II 1918 r. odbywał w Opatowie kurs dla oficerów rezerwy. Jako kadet-aspirant odjechał 21 V 1918 r. z 42. Kompanią Marszową na front włoski, gdzie został wcielony do 9. Kompanii 32. Pułku Strzelców. Tam nabawił się malarii i od 15 X do 4 XI 1918 r., przebywał w szpitalu polowym nr 407 w Sanstino, a następnie w szpitalu garnizonowym w Clili (Celje) w Styrii. Po powrocie do kraju został powołany 7 lutego 1919 r. do Wojska Polskiego w 16. Pułku Piechoty w Tarnowie. 17 III tego roku odesłany w ramach uzupełnienia pułku na front czeski do Cieszyna. W czerwcu 1919 roku otrzymał stopień kaprala. Pod koniec października 1919 r. znalazł się na froncie litewsko-białoruskim, gdzie 3 XI został podchororążym. 14 I 1920 r. otrzymał nominację na podporucznika i jako ochotnik przydział do Baonu Szturmowego 6. Dywizji Piechoty jako dowódca kompanii. Za osobistą odwagę w obliczu wroga i wykazanie inicjatywy w dowodzeniu w bitwie pod Potnicą-Bogdanówką 30 sierpnia 1920 przedstawiony został do odznaczenia Krzyżem Virtuti Militari V klasy, aktu dekoracji dokonano jednak dopiero w 1922 r. W tym czasie otrzymał również Krzyż Walecznych. W listopadzie 1921 r., służąc nadal w 20. Pułku Piechoty w Krakowie, złożył prośbę o przyjęcie do zawodowej służby wojskowej. Stopień porucznika otrzymał dekretem Naczelnika Państwa 3 V 1922 r. ze starszeństwem l VI 1919 r. Przeszedł kolejne kursy specjalistyczne: w Wojskowej Szkole Gazowej w Warszawie, w Szkole Podchorążych w Warszawie, w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Biedrusku i Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Uprawiał sport - narciarstwo i jazdę konną. Nabierał dużego doświadczenia w zakresie służby liniowej, garnizonowej i prac mobilizacyjnych. 19 III 1928 r. otrzymał awans na kapitana i został przeniesiony do Kadry Oficerów Piechoty. Równocześnie oddelegowano go jako instruktora do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowie Mazowieckiej. 4 X 1930 r. przeniesiony został na własną prośbę do 35. Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem. W 1936 r. ukończył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie następujące kursy dla kapitanów (rotmistrzów): technicznostrzelecki i unifikacyjno-doskonalący oraz dla dowódców batalionów. 19 III 1938 r. awansowany do stopnia majora. Zgodnie z zarządzeniem szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z 4 XI 1938 r. przeniesiony został z dniem 3 XII tego roku na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Okres pozostały do wybuchu wojny wykorzystał przede wszystkim na polepszenie warunków obrony, powiększając liczbę załogi i rozbudowując dodatkowe stanowiska polowe oraz przeszkody w terenie. Stopniowo udoskonalał system łączności i alarmowy, podnosił stan pogotowia bojowego na wypadek niespodziewanego ataku. Dbał też o to, by podlegli mu żołnierze nie dali się zwieść hitlerowskiej propagandzie odwetu i nienawiści. Od pierwszego dnia walki, aż do chwili złożenia broni w dniu 7 IX, był dowódcą obrony Westerplatte. Po wywieszeniu białej flagi osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji. Wraz z innymi oficerami (z wyjątkiem rannego por. Pająka) został odwieziony z Westerplatte do Hotelu Centralnego w Gdańsku, gdzie przebywał do 9 IX 1939. Tego dnia odstawiono go na Biskupi Górkę w Gdańsku, a potem do Elbląga. 10 IX przewieziony został do obozu w Stablack Stablack (Stablawki), w którym spisywano ewidencję, rewidowano bagaż i prowadzono dalsze przesłuchania. 12 IX dołączyła reszta załogi Westerplatte. 5 X znalazł się w obozie Reisenburg (Prabuty), gdzie władze obozowe odebrały mu szablę, choć po kapitulacji gen. F. G. Eberhardt pozwolił mu ją zatrzymać w dowód uznania. 26 X oddzielony został od reszty westerplatczyków i przeniesiony do Oflagu IV A w Hohensteinie w Saksonii. 5 XI miał odczyt o Westerplatte w twierdzy Hohenstein. W obozie tym spędził pierwszą Wigilię. Tam też, tak jak i pozostali jeńcy wojenni, otrzymał numer ewidencyjny (2105) i metalową, dwuczęściową plakietkę z wybitną nazwą obozu i numerem rejestracyjnym. Od 25 VI 1940 r. był w Oflagu II B w Arnswalde (Choszczno). 15 V 1942 r. odtransportowany do oflagu II D w Grossborn (Borne-Sulinowo), przebywał tam do stycznia 1945 r. 15 III tego roku, podczas marszu na zachód, uległ wypadkowi, łamiąc obojczyk. Trafił do obozowego szpitala niedaleko Schwerina. Po wyzwoleniu otrzymał 28 V 1945 r. legitymację wystawioną przez Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie z adnotacją, że przebywał w Oflagu X C w Lubece. W lipcu 1945 r. przedostał się do dowództwa II Korpusu Polskiego we Włoszech. 25 I 1946 r. przyjęty został do czynnej służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6. Baonu Strzelców Karpackich. Od 19 VIII tego roku przebywał w wojskowym szpitalu angielskim (British Generał Hospital nr 92). Zmarł 30 sierpnia 1946 r. o godzinie 9 rano na zapalenie otrzewnej po perforacji jelita grubego. 1 września pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojskowym umiejscowionym w Casamassima (działka D, rząd 5, nr grobu 13) w prowincji Bari we Włoszech. 21 sierpnia 1971 r. zwłoki mjra Sucharskiego ekshumowano i urnę złożono w siedzibie Ambasady Polskiej w Rzymie. 27 sierpnia samolotem "Lotu" przewieziono ją do Warszawy, skąd samolotem wojskowym do Gdańska, gdzie 31 tego miesiąca została wystawiona na widok publiczny w Dworze Artusa. 1 września 1971 r. urnę z prochami udekorowano Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari i złożono na Westerplatte. W Gręboszowie, województwo tarnowskie, mieszka razem z rodziną najmłodsza siostra Henryka Sucharskiego - Anna Bugajska. 4 września 1994 r. odbyła się tam uroczystość odsłonięcia i poświęcenia Popiersia Majora Henryka Sucharskiego, w której wzięli udział podkomendni Dowódcy Wojskowej Składnicy Tranzytowej.